“SE TES DISLEXIA, PON UNHA LOGOPEDISTA NA TÚA VIDA”

Esta carta é unha recensión que unha mamá escribiunos. Coas súas palabras expón toda unha folla de roteiro describindo cada unha das paradas nas que acompañamos a cada un dos nosos nenos e nenas coas súas familias. Esta carta está dedicada a unha de nós e omitimos o nome para que chegue a todos os compañeiros e compañeiras de profesión que tamén acompañan aos seus nenos e nenas.

“Nunca estarei o suficientemente agradecida ao destino por poñer a XXXX na vida da miña filla María. Isto supuxo, sen dúbida, un antes e un despois na xestión da súa dislexia.

Tras varios anos de sospeita de que algo fallaba, por fin e recomendada polo centro escolar onde María cursaba 4º de primaria puxémonos en contacto con XXXX. 

A historia de María é a de tantos outros menores que ao non ser detectadas as súas dificultades de aprendizaxe tempranamente pasan por un calvario e unha terrible frustración porque todo o seu esforzo (que habitualmente é moito) resulta van. Séntense impotentes ata que descobren que aprenden de forma diferente.

Tras varios anos de frustración, principalmente por parte de María e por nós como pais, todos sentiamos unha profunda impotencia, unha percepción de estarnos a golpear contra un muro infranqueable, ata que contactamos con  XXXX.

A primeira  bocanada de aire chegou xunto co diagnóstico: “ Dislexia”. Por fin o inimigo tiña un nome. Con todo, un nome sen apelidos só serve para  etiquetar e as etiquetas só sinalan, na maioría dos casos para discriminar e excluír. Por iso cando  XXXX leunos o informe respiramos porque identificou punto por punto as dificultades que se atopaba María á hora de ler, á hora de escribir, á hora de calcular…, e non só iso, senón que cada dificultade viña acompañada dunha medida específica para traballar con ela, no gabinete, no colexio e pautas de actuación para nós cando a axudásemos en casa. 

Para nós, como pais, foi un alivio, non así para María que non acababa de entender por que ela e non outros compañeiros/as tiña que, ademais, de ir ao colexio e facer as súas tarefas en casa, “ir a  XXXX”. A ninguén nos gusta sentirnos distintos e menos cando deixa ao descuberto unha dificultade. Crédeme que María non llo puxo fácil a  XXXX. Con todo, tivo a capacidade de ir gañándolla día a día. Que importante a profesionalidade!, o bo facer pero se non vai acompañada dunha boa dose de empatía e xestión emocional, fracasa inevitablemente. 

Tras varios anos de traballo con  XXXX (4 anos exactamente) e unha vez María comprendeu como aprendía, que dificultades atopábase neste proceso, e xerou estratexias suficientes, por fin chegou o momento de continuar a súa andaina sen apoio. Aínda recordo cando  XXXX dicíame que xa estaba preparada e María resistíase a non volver con  XXXX . 

Na actualidade, María cursa 2º de bacharelato consciente de en que áreas atopa máis dificultades, con bos resultados académicos, pero sobre todo cunha maleta cargada de ferramentas e estratexias persoais que non lle impiden lograr os obxectivos persoais e académicos que se propón. Por todo iso, non podemos estar máis agradecidos/as a  XXXX. Excelente profesional e mellor persoa. Grazas!!!”

“